تاسف برانگيزترين تصميم وزارت صنعت، معدن و تجارت
رویکرد وزارت صنعت و معدن و تجارت ونهادهای ذیربط در اعمال تعرفه های جدید ، جای بحث و تجدید نطر دارد.
عصر خبر- احمد رضا نيك كار اصفهاني نوشت: قدرت پیش بینی بر اساس درک نیازها از مولفه های اصلی مدیریت در هر سیستم سرمایه گذاری است ، در دوران تصدی پست مدیریت شرکت آتیه صبا ، یکی از دغدغه های اصلی حوزه مدیریت نیاز سنجی و الویت گذاری در خواسته های اصلی جامعه بود و رسالت توجه به این خواسته ها بصورت یک رویکرد استراتژیک مورد توجه قرار می گرفت .
در آن مقطع که هنوز هیچ شرکت و نهادی ،(حتی نماینده های فروش و خدمات) فعال در حوزه واردات خودرو، به ضرورت واردات خودروهای هیبرید توجهی نداشت . شرکت آتیه صبا بعنوان اولین شرکت پیشرو اقدام به عقد قرارداد با یکی از برجسته ترین شرکتهای تولید کننده خودروهای هیبرید نمود و بر اساس توافقنامه منعقده با شرکت TMC نماینده اصلی کمپانی تویوتا در اروپا ، اقدام به واردات پر فروش ترین و پر طرفدارترین خودروی هیبریدی جهان نمود. این خودروها با بیشترین امکانات ممکن (آپشن) سفارش داده شد و بر پایه توافقنامه ، مققر شده بود تا در سه فاز و سه مرحله بصورت 200 دستگاه در فاز اول ، 3000 دستگاه در فاز دوم و اخذ نمایندگی برای شرکت آتیه صبا و صندوق بازنشستگی و در فاز نهایی به تعداد 14000 دستگاه و برای کاربرد در حمل و نقل عمومی تهران و شهرهای بزرگ وارد کشور شود.
این توافق که در بهترین شرایط تجاری قرارداشت و ضمن تسهیل تنفس مردم تهران و شهرهای بزرگ ، می توانست درآمد پایداری را برای صندوق بازنشستگی رقم بزند ، متاسفانه در دوره سرپرستی موقت بعد از خروج اینجانب از این شرکت ، مورد توجه واقع نشد و حتی با کج سلیقگی مورد بی مهری قرار گرفت و در انتها خودروهای فاز اول بدون کارشناسی و دوراندیشی ، به یک واسطه واگذار شد تا فقط تبدیل به نقدینگی شود. این درحالی است که قیمت همین خودروها با توجه به تعرفه های جدید و شرایط امکانات خودروهای وارد شده ، حداکثر 60درصد بالاتر از هزینه خریداری آنها می باشد.
مسلم است رویکرد وزارت صنعت و معدن و تجارت ونهادهای ذیربط در اعمال تعرفه های جدید ، جای بحث و تجدید نطر دارد ، اما نکته مهم عدم درک موقعیت و پیش بینی و نیز نبود نگاه کلان نگر در مجموعه مدیریتی امروز آتیه صبا است ، متاسفانه این نوع نگاه به نهادهای بالاتر تصمیم گیری نیز تسری یافته واغلب مدیران این رویکرد، روزمرگی و بروکراسی دست وپاگیر فراگیر را به تعریف افقهای روشن برای نهادها و موسسات و البته کشور خود ترجیح می دهند.
