حزب یا تشکل فرمایشی؟!

عصر خبر- حمید هنرجو : وجود احزاب را از الزامات یک جامعه سیاسی دانسته اند.نظریه ای دیگر تاکید می کند پایه های هرمی که راس آنها را حکومت ها می سازند، حزب ها و سازمان های سیاسی اند و حزب ها [قاعدتا] از جمع شدن گروه های مختلف مردم تشکیل می شود.
اما آیا در ایران چنین است؟ و احزاب نقشی برجسته و سازنده در جامعه ما دارند؟

اولا: در کوران مشکلات اقتصادی و روزمرّه گی هایی که اکثریت مردم با آن درگیر هستند، کدامیک از ما فرصت یا دغدغه پیوستن به حزب را پیدا می کنیم؟ ثانیا: اگر بی طرفانه و منصفانه کارنامه احزاب در ایران را مرور کنیم بدون تعارف نمره درخشانی در آنها نمی بینم، منهای برخی جهت گیری های موثر در جلب مشارکت های مردمی و همسو با اهداف کلان ملی در مسیر وحدت و همدلی؛ ثالثا: تا امروز اشخاص شناخته شده در بدنه انقلاب، بستر اجتماعات مردمی و بعضا رسانه های دولتی بوده اند که به حزب یا نحله ای سیاسی موجودیت داده و در مقاطعی از طریق آن صدا و موضع خود و همفکرانشان را به گوش جامعه رسانده اند؛ در حالی که احزاب در دنیا افرادی را درون خود پرورش داده و قدرت  می بخشند، حزب ها در دیگر جوامع با نقد روشنگرانه دیدگاه ها و عملکردها عملا به بازوهایی قدرتمند تبدیل می شوند و با تبیین خط و مشی سیاسی و اجتماعی، به حاکمیت کمک هم می کنند، مدافع نیروهای معرفی شده خود در بدنه قدرت هم هستند…
اینجا اما هر چه به جلو می رویم دلخوری قاطبه جامعه از حزب و کار حزبی ببشتر می شود و دلیل آن بی تاثیربودن احزاب در کُلیت کشور و سیاسی کاری این تشکل های فرمایشی و کم رمق است که در طول سال به امور درون گروهی و چانه زنی ها بر سر انتصابات نابجا در دستگاه های دولتی سرگرم اند! و ناگهان در ایّام انتخابات با سیل بَنرها و بوق و کرناهای رنگارنگ به شهر سرازیر می شوند.
امروز حزب ها دقیقا چه می کنند؟ به افکار عمومی گزارش بدهند!حالا هم که به زبان آمده اند و خبر از پایان خودشان می دهند… کاش بگویند این پایان – آیا – به معنای پایان دعواهای درون گروهی خودشان است یا اصولا پایان کارکرد حزبی شان؟! امیدوارم تعقل اجتماعی ما را به جایی برساند که هیچ امکان، اُرگان و مجموعه ای را بدون ارتباط با خدمت رسانی صادقانه به مردم نبینیم و نخواهیم؛ اگر روزی این هدف ملی تحقق پیدا کند می توان امیدهایی داشت…
مردم به کسانی فرصت می دهند که این اراده را در آنها ببینند.