آیا چراغ سبز حمله به ایران روشن شده؟!

عصرایران،نمایندگان
اتحادیه اروپا در آژانس بین المللی انرژی اتمی روز دوشنبه طی اعلامیه
مشترک خواستار توقف کامل غنی سازی اورانیوم و توقف فعالیت های سایت فردو از
سوی ایران شدند.

از سوی دیگر نماینده امریکا در آژانس نیز با ابراز نگرانی از آنچه که عدم
پایبندی ایران به معاهده NPT خواند،خواستار اتخاذ تدابیر عملی و فوری از
سوی ایران برای اعتمادسازی شد.

ظاهر این اخبار نشان می دهد که مشکلی جدی در مذاکرات هسته ای ایران و غرب
بوجود آمده و طرفین به خانه اول بازگشته اند. اما این همه ماجرا نبود.پالس
های منفی که عصر دوشنبه از وین مخابره شد بلافاصله در ساعات اولیه صبح روز
سه شنبه با یک پالس اسراییلی دیگر ادغام گشت:

با وجود اینکه بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی،یک روز قبل، از
برگزاری انتخابات زودهنگام کنست در تاریخ 4 سپتامبر خبر داده بود، اما با
اعلام انضمام حزب کادیما،بزرگترین حزب مخالف دولت،به رهبری شائول موفاز به
کابینه نتانیاهو، تصمیم به برگزاری انتخابات زودهنگام لغو و تشکیل کابینه
وحدت ملی رسما اعلام شد.(این جلسه در قدس برگزارشد)

به این ترتیب نتانیاهو تا یک سال و نیم دیگر نخست وزیر این رژیم باقی می
ماند و موفاز نیز به عنوان معاون نخست وزیر جایگزین موشه یعلون خواهد شد.

پالس های منفی در فاصله دو هفته به از آغاز گفتگوهای بغداد و تشکیل کابینه وحدت ملی در فلسطین اشغالی دو پرسش اساسی را مطرح می کند:

1- دلایل تشکیل کابینه وحدت ملی از سوی رژیم صهیونیستی چیست؟

2- آیا همزمانی این پالس ها به معنای چراغ سبز کاخ سفید به اسراییل برای حمله به تاسیسات هسته ای ایران است؟

با نگاهی به سوابق کابینه ها در تاریخ رژیم صهیونیستی متوجه می شویم که هیچ
گاه یک حزب نتوانسته است اکثریت مطلق کرسی های کنست را در اختیار بگیرد و
به این ترتیب کابینه های این رژیم، کابینه هایی ائتلافی بوده که عمدتا به
انتخابات زودهنگام ختم شده اند.

تشکیل کابینه وحدت ملی در رژیم صهیونیستی سوابق متعددی دارد که بررسی
تاریخچه این کابینه ها نشان می دهد که دو عامل اساسی برای تشکیل آنها وجود
دارد:
نخست بروز حالت فوق العاده در این رژیم مانند آغاز جنگ یا ورود به بحران خطرناک اقتصادی است.

عامل دوم برای تشکیل کابینه های وحدت ملی زمانی است که دولت ائتلافی بواسطه
احجام پارلمانی احزاب نتواند تصمیات اساسی را اتخاذ کند و این اجماع نیز
وجود داشته باشد که انتخابات زود هنگام ثبات رژیم را به خطر خواهد انداخت.
در حال حاضر شرایطی که باعث تشکیل کابینه وحدت ملی شده است نیز بر مبنای این دو عامل اساسی قابل ارزیابی است:


الف) عامل شرایط فوق العاده

شکی نیست که اوضاع بحرانی خاورمیانه و تحولات سریع منطقه ای تاثیر جدی بر
امنیت ملی رژیم صهیونیستی دارد: از مذاکرات سازش با تشکیلات خودگردان تا
سرنوشت پرونده هسته ای ایران که تاثیرات جدی بر جایگاه استراتژیک این رژیم
در منطقه خواهد گذاشت تا بهار عربی که ویژگی های محیط تعامل اسراییل را به
شدت تغییر داده است.
تغییرات محسوس در موازنه منطقه ای قوا از شرق(ایران) و شمال(حزب الله) و
تهدیدات احتمالی آینده از جبهه جنوبی (مصر) در مجموع شرایط بحرانی بی سابقه
ای را برای این رژیم رقم زده است بگونه ای که تکروی در تصمیم گیری در این
فضای بحرانی متغییر می تواند عواقب بسیار خطرناکی برای آینده اسراییل رقم
بزند.


ب) عامل سیاسی

با وجود اینکه نظرسنجی های اخیر نشان می داد که در صورت برگزاری انتخابات
حزب لیکود و نتانیاهو بار دیگر پیروز خواهند شد اما در هر صورت او مجبور
بود برای تشکیل دولت بار دیگر با احزابی مانند “اسراییل بیتنا” به رهبری
آویگیدور لیبرمن و سایر احزاب راست افراطی مانند حزب تورات ائتلاف کند ؛
ائتلافی که در بهترین حالت اکثریت لرزانی را در کنست اسراییل رقم می زد.
نخست وزیر رژیم صهیونیستی به خوبی می داند که با این اکثریت لرزان نمی تواند به سراغ تصمیمات اساسی دولتش برود.

ترکیب کنونی کابینه نیز به گونه ای است که امکان تصمیم گیری درباره برخی مصوبه ها و گرفتن موافقت پارلمان وجود ندارد.

نخستین مصوبه ضروری،تعدیل قانون معافیت سربازی شاگردان مدارس دینی موسوم به
“طال” است که مهلت زمانی آن حدود دو ماه دیگر به پایان می رسد.

دومین مصوبه،قانون بودجه سال آینده (تقویم عبری شش ماهه است) و بویژه بودجه
دفاعی است که با چالش های جدی روبرو است و بالاخره تعدیل قانون انتخابات
پارلمانی این رژیم که تصویب آن بدون حمایت اکثریت مطلق کنست غیر ممکن است.

از سوی دیگر انتقادات بی سابقه ای که اخیرا از سوی برخی از نخبگان سیاسی و
امنیتی مانند ایهود اولمرت نخست وزیر اسبق رژیم صهیونیستی، یوال دیسکین
رئیس سابق شین بت و مئیر داغان رئیس سابق موساد علیه دولت نتانیاهو مطرح شد
و طی آن نخست وزیر و وزیر دفاع متهم به بی کفایتی در اداره کشور شدند،
منجر به بروز آشفتگی گسترده روانی در رژیم صهیونیستی شد.

اعلام تشکیل کابینه وحدت ملی نوعی بازدارندگی سیاسی در برابر انتقادات
فزاینده داخلی برای نتانیاهو و دولتش تامین می کند و نخست وزیر رژیم
صهیونیستی خواهد توانست با تعهدی که از حزب کادیما و رئیسش شائول موفاز
گرفته است یکسال و نیم باقی مانده را با حمایت مطلق کنست(94 نماینده از
مجموع 120 نماینده) و بدون هراس از انتقادات سپری کند.

همزمانی پالس های منفی غرب در آستانه مذاکرات بغداد از یک سوی و تشکیل
کابینه وحدت ملی اسراییل از سوی دیگر در قالب دو سناریوی کلی قابل تحلیل
است.

سناریوی اول به معنای ناامیدی غرب از رسیدن به توافق هسته ای با ایران و
دادن چراغ سبز به اسراییل برای حمله به تاسیسات هسته ای کشورمان است که با
توجه به عواقب ویرانگر منطقه ای و جهانی بسیار بعید است که اوباما در
آستانه انتخابات ریاست جمهوری امریکا اقدام به چنین ریسک کشنده ای نماید.

از سوی دیگر هرگونه جنگ میان ایران و اسراییل،در نهایت آب و هوای بهار عربی
را به ویژه در مصر به نفع ایران تغییر خواهد داد. با بررسی بدترین شرایط
ممکن نیز نمی توان به صحت سناریوی اول اعتماد نمود.

سناریوی دوم بهره برداری آمریکا و متحدان اروپایی از نتایج تصمیم اسراییل و
تشدید فشارهای روانی در مذاکرات با ایران است که این سناریو با توجه به
مواضع حزب کادیما به عنوان حزبی معتدل و شائول موفاز درباره پرونده هسته ای
ایران به واقعیت نزدیک تر است.

این حزب در سالهای اخیر همواره با سیاست های تهاجمی نتانیاهو و باراک در
قبال پرونده هسته ای ایران مخالفت کرده و اقدام در این زمینه را در چارچوب
سیاست ها و تصمیمات کاخ سفید دانسته است.

از سوی دیگر تشکیل دولت وحدت ملی اولین پیشنهادی بود که اوباما پس از
انتخابات 2009 اسراییل به نتانیاهو و لیونی(رهبر سابق حزب کادیما)داد،
بنابراین بسیار بعید است که از درون این پیشنهاد،سناریوی حمله به تاسیسات
هسته ای ایران بیرون بیاید.

به نفع همه است که شیپور جنگ به صدا درنیاید. هم ایران و هم گروه 1+5
اميدوارند که این پرونده در قالب دیپلماتیک حل و فصل شود و بدیهی است طبیعت
راه حل های دیپلماتیک،گرفتن و دادن امتیازات است.

اما در بازار تبادل امتیازات فراموش نکنیم که این مذاکرات صرفا شامل غنی
سازی اورانیوم و مباحث مرتبط نیست. پرونده های متعددی وجود دارند که در
قالب این مذاکرات در حال بررسی و جمع بندی هستند.برخی از این پرونده ها
مانند پرونده سوریه یا مصر نیاز به تکمیل شدن و طبیعتا نیاز به زمان
دارند.بنابراین نباید انتظار داشت که توافقات به سرعت بین طرفین ایجاد شود.
در دنیای دیپلمات ها اخم و لبخند ها نیز معنای خاص خود را دارد.