آقای پناهیان؛ گفتی باور کردیم، قسم خوردی شک کردیم!

عصرخبر -رضا جعفری-ایرانی‌ها یک ضرب المثل قدیمی دارند که می‌گوید«گفتی باور کردم، قسم خوردی شک کردم» واقعا اگر آقای پناهیان نه روی منبر امام حسین بلکه از طریق یک فیلم ویدویی از خود دفاع می‌کرد و شرایط را توضیح می‌داد می‌شد از او پذیرفت اما این منبری، از جایگاه خود استفاده کرد و احساسات مردم را به بازی گرفت تا در مورد حواشی زندگی‌اش توضیح دهد.

بدتر از همه اینکه پناهیان برای دفاع از خود، از مقام معظم رهبری و امام خمینی هزینه کرد. اگر جنابشان فکر می‌کنند، کاری اشتباه انجام نداده‌اند، دیگر چه احتیاجی به این همه صغری و کبری چیدن و هزینه کردن از رهبری انقلاب است؟

این شیوه را حداد عادل هم استفاده کرد. رییس سابق مجلس هم برای توجیح استفاده از املاک بنیاد مستضعفان، از رهبرمعظم خرج کرد.

در این نوشتار اصلا نمی‌خواهیم به این موضوع بپردازیم که پناهیان چگونه به خانه و کاشانه رسیده است که دستگاه‌های نظارتی می‌توانند به آن رسیدگی کنند و اگر شیخ حقی را ناحق کرده است او را بازخواست کنند و اگر اتهامی متوجه پناهیان نیست از وی اعاده حیثیت کنند.

هدف اصلی این مطلب معنای دگر است. پناهیان احتمالا بارها و بارها در منبرهای خود از راضی نگه داشتن خدا حرف زده است. از اینکه اگر همه علیه آدمی باشند اما خدا با او باشد، کارهایش پیش می‌رود و هیچ رضایتی بالاتر از رضایت خدا نیست، سخن رانده است. حالا اما برخلاف منبرهایش، با هزینه کردن از رهبری و امام نشان داد که به دنبال راضی کردن مردم است.

ادبیات او و متهم کردن کسانی که اسناد خانه‌اش ار منتشر کرده‌اند، نشان می‌دهد پناهیان به دنبال پاک کردن برچسب‌هاست و می‌خواهد مخاطبانش باور کنند که او بیگناه است.

می‌شود این سوال را از پناهیان پرسید که اگر یکی از اصلاح‌طلبان یا منبری‌هایی که شبیه او نیستند، از استدلال‌های جنابشان استفاده می‌کردند، چه واکنشی نشان می‌داد؟ اصلا نه بعد از شنیدن صحبت‌های طبری در مورد رفاقیت چه حسی به او دست داد؟

بهتر است افراد سیاسی و مذهبی برای دفاع از خود یا ارائه برنامه‌های‌شان از خودشان هزینه کنند و پای دیگران به ویژه رهبری و امام را به میان نکشند.

مردم امثال بهشتی، رجایی و مطهری را منتسب به امام می‌دانند. کسانی که حرف و عمل‌شان یکی بود و هر روز حرف‌هایی تازه در مورد زده نمی‌شد.