تمدن سازی به «حرف» نیست!

عصر خبر؛حمید هنرجو – تنگ شدن نفس تمدن و فرهنگ در ازدحام ناشی از توزیع سیب زمینی و پیاز و کارت سوخت و غیره، بدترین اتفاقی بود و هست که می تواند در یک سرزمین رخ بدهد و نسل هایی را تکیده و نهایتا فنا کند.
نقطه عطف ایران بعد از پنجاه و هفت، «انقلاب فرهنگی» بود که متاسفانه دوام چندانی نیاورد و چیزی بیش از یک دهه است که حتی بقایای آن نیز در حال نابودی است!

نگرانی برای فرهنگ هویت آفرین و تحول زا که پرچمش باید به دست نخبگان باشد و معیشت آفرینی اش به سایر افراد جامعه نعمت رسانی کند، در هیچ بیانیه و بنری نوشته نمی شود!
موضوع غم انگیزتر، سکوت پیشکسوتان فرهنگ، تعلیم و تربیت، هنر، رسانه و … –  که خود را بدون مبالغه شاگرد آنها می بینم – در این سالهاست! همچنین فعالان فرهنگی هم نسلم که در کمال شگفتی و تاسف، مبتلابه سکوتی محافظه کارانه شده اند!
نباید اینقدر دسترسی مردم به حداقل های زندگی دشوار شود که شئون تمدنی و فرهنگی خود را لب تاقچه بگذارند و تفکر و کتاب و ادبیات و فیلم و موسیقی و نقاشی و هرآنچه که انسان و نسل بشر را از درون ساخته و صیقل می دهد، شکل زینتی و حاشیه ای پیدا کند.
به تعبیری دیگر، در شرایط گرسنگی نمی توان از فرهنگ و اندیشه و تمدن گفت و نوشت، زیرا مخاطبی وجود ندارد.
برای امروزی ها نه از قول و قلم بزرگانی نظیر شهید بهشتی، دکتر علی شریعتی ( که ۲۹ خرداد سالگرد درگذشت ایشان بود)، آیت الله طالقانی، استاد مطهری، مصطفی چمران، سید مرتضی آوینی و… چیزی گفته می شود و نه تلاشی برای گسترش فرهنگ در هر سطحش با استفاده از ظرفیت های امروز به چشم می آید!
این مسئله، گویای بی توفیقی دولت های سرگرم سیاسی کاری و مجلس های فرصت کش و فاقد ابتکار و حرکت است، بدون هیچ تعارفی!