یک سوال! چرا روزی به نام او نداریم؟

عصر خبر– دکتر حمید هنرجو: با یک خسته نباشی ِ ساده، دَم دمای صبح آنقدر خوشحال می شود و صورتش گُل می اندازد که نگو! زمانی که هنوز خیلی از پُشت میز نشین ها در خواب نازند، صورت ِ زمین، نوازش جاروی او را با صدایی دوست داشتنی حس می کند.
بپذیریم که تقویم انباشته از مناسبت ما بدون “روز رُفتگر” احساس کم وزنی می کند و بدهکاری سنگین خود به این قشر بی ادعا و زحمتکش را اعتراف کنیم! صدالبته این اعتراف، دوست داشتنی و انسانی است [ چنانچه روزهایی هم که بنام دیگر اقشار و موضوعات نامگذاری گردیده، حقّ مطلب به جا آورده نشده یا کم کاری هایی وجود دارد، بحثی جداگانه است و البته مقوله ای مرتبط].
غفلت ِ طولانی مدت ِ شورای فرهنگ عمومی در این زمینه جای شگفتی دارد! زیرا با هرنوع نگاه، تفکر و حتی سلیقه سیاسی، نمی توان نسبت به خدمات فردی، رنج های معیشتی و اجتماعی (خانوادگی) رفتگرهای شهرمان و کشورمان بی اعتنا بود… وارد این پرانتز نمی شوم که فرزندان این عزیزان چه درددلهایی دارند و چه نگاه های گزنده ای از طرف بعضی افراد –  دوست، آشنا، همسایه، همکلاسی و… – روی آنها سنگینی می کند…
 کار ِ رفتگر – که در سالهای اخیر، نسل جوان را نیز در این لباس خدمتگزاری می بینیم – از عهده خیلی ها ساخته نیست، او متولی جمع آوری زباله هایی است که از خانه من و شما به کوچه و خیابان منتقل می شود، به تعبیری دیگر خروجی ِ خدمت ِ رُفتگر، پاکیزگی شهر است؛ خوب است – من و شما نیز – به عنوان شهروندانی عادی برای یک بار هم که شده، از خودمان بپرسیم: خروجی ما چیست؟! حتما به پاسخ هایی تامل برانگیز خواهیم رسید.
و ای کاش صاحب مصدرها و کسانی که متعهد به خدمت عمومی شده و اعتماد ِ مردم را به دست آورده اند نیز، این پرسش ِ جسورانه را از خودداشته باشند و هر پاسخی که دارند، با صراحت و شجاعت، بدهند! اگر به خودشان پاسخگو باشند، پنجاه در صد از راه دشوار مسئولیت را با موفقیت طی کرده اند…
 در این صورت، پَروایی از مواجهه با افکار عمومی ندارند و در ِ اتاقشان را – حداقل دو ساعت در وقت اداری – به روی تک تک مردم باز خواهند کرد.
بیائیم با رفتگرها مهربان تر باشیم، آنها را از خودمان بدانیم و هر چقدر می توانیم در مسیر ِ کاهش رنج و زحماتشان تلاش کنیم  زیرا ما می توانیم! یعنی باید بتوانیم…